rozdział pierwszy: nie chcę ukrywać prawdy

Usiadłam na podłodze i wzięłam do ręki białą kartkę, która kilka sekund wcześniej spadła ze sprzątanej przeze mnie komody. Przejechałam dłonią po jej wierzchu, żeby pozbyć się z jej powierzchni kurzu, który zdążył się nagromadzić przez ostatnie pół roku. Wstrzymałam powietrze i ją otworzyłam. Przed moimi oczami pojawiło się kilka zdań, których zdążyłam się nauczyć już na pamięć, które od czasu do czasu rozbrzmiewały w mojej głowie i nie dawały mi spać. Termin wyznaczony na zaproszeniu zbliżał się wielkimi krokami, a ja wciąż nie podjęłam żadnej decyzji. Były takie momenty, kiedy chciałam wykrzyczeć światu, że moja obecność na tym ślubie to decyzja właściwa, ale kiedy tylko brałam do ręki telefon, wypełniało mnie tysiące wątpliwości. Nagle traciłam całą odwagę i zdrowy rozsądek zabraniał mi wykonać połączenia i powiedzieć, że się zgadzam. Zabraniał mi przerwać milczenia, które sama zapoczątkowałam i zdobyć się na powrót do przyszłości. Nie byłam na to gotowa. Minęły lata, ale wciąż nie byłam na to gotowa. Zamknęłam zaproszenie i włożyłam je do pudełka wraz z innymi kartkami. To nie był ten czas. Kolejny już raz.

Właściwie to ja nie miałam nawet pewności czy numer, który oglądałam już tysiące razy na ekranie swojego telefonu wciąż jest aktywny. Być może został wyrzucony do kosza już dawno temu i odszedł w zapomnienie raz na zawsze. Być może patrzyłam na ciąg dziewięciu cyfr i zastanawiałam się czy wykonać połączenie zupełnie niepotrzebnie, ponieważ usłyszałabym tylko puste pikanie. Być może. Ale nigdy nie miałam odwagi tego sprawdzić. Żyłam nadzieją, że któregoś dnia zadzwonię i usłyszę w słuchawce sygnał oczekiwania lub jego mocny głos. Wierzyłam, że on naprawdę mógł czekać na ten telefon i odetchnie w końcu z ulgą, kiedy rozpozna mój szept. Jednak wiedziałam też, że minęło cholernie dużo czasu. Świat nie stanął w miejscu i to mogło się już nigdy nie wydarzyć. Wiedziałam, że są rany, których nie da się wyleczyć. Zostają w nas na zawsze i mimo że na pierwszy rzut oka ich nie widać, ranią nas w najmniej spodziewanym momencie. Czasami nasz plan po prostu nie wypala. Nigdy nie ulega realizacji.

 Właściwie to nie miałam też pewności czy nie wysłał tego zaproszenia z czystej przyzwoitości. Mogło być przecież tak, że zapisał mnie na liście gości tylko z grzeczności, żeby mieć czyste sumienie i poczucie spełnionego obowiązku. Może po prostu chciał żyć ze świadomością, że zawsze zachowywał się według mnie w porządku i cała wina braku kontaktu leży po mojej stronie. Być może tak było. Jednak nigdy nie potrafiłam dopuścić tej myśli do swojej świadomości. Zawsze usprawiedliwiałam się tłumaczeniami, że postąpiłam właściwie i nie żałuje tej decyzji. Powtarzałam sobie, że to dzięki niej jestem w miejscu, w którym obecnie się znajduje, że to jej wszystko zawdzięczam. Ale czy byłam z tego dumna? Czy tego właśnie oczekiwałam od życia? W pewnym momencie sama już przestałam wierzyć w swoje puste mrzonki. Tak, wina leżała tylko i wyłącznie po mojej stronie. Bo byłam tchórzem i trochę przygniotła mnie rzeczywistość. To mój brak odwagi doprowadził mnie do tego wszystkiego, co w tamtym momencie miałam. Nic więcej. W jednej chwili powtarzałam sobie, że czekam tylko na jakiś impuls, który udowodni mi, że to wszystko można jeszcze naprawić, a w drugiej ignorowałam palący znak w postaci białej kartki i wkładałam ją do pudełka. Wszystko było nie takie jak powinno. Byłam tchórzem.

when your dreams all fail / and the ones we hail / are the worst of all / and the blood's run stale / i  wanna hide the truth / i wanna shelter you / but with the beast inside / there's nowhere we can hide

Kolejny raz ta kartka trafiła w moje ręce trzy tygodnie później w Innsbrucku. Wyciągnęłam ją z pudełka, kiedy rozpakowywałam jego zawartość i ustawiałam ją na półce. Kilka dni później drżącymi dłońmi znów ją otworzyłam i wlepiłam wzrok w ciąg zdań, które zapisane były w jej wnętrzu. Dwa tygodnie. Zostało jedynie dwa tygodnie. Rozum podpowiadał mi, że najwyższy czas wyrzucić ją do kosza i po prostu zapomnieć. Miejsca z pewnością były już dawno zarezerwowane, dokładna lista gości podana, wszystko dopinało się właśnie na ostatni guzik. Przepadło. Jednak mój sentyment i wiara, że komuś jeszcze na mnie zależy i o mnie pamięta, była silniejsza ode mnie. Tęsknota nie pozwalała mi podrzeć zaproszenia, które z pewnością on kiedyś trzymał w swoich dłoniach i kolejny raz przekreślić szansy na odbudowe mostów, które spłonęły na trasie, którą podążałam. Przyłożyłam papier do piersi i spróbowałam pokonać pragnienie rozpłakania się. Chciałam być silna dla samej siebie, jednak nie wytrzymałam. Po moich policzkach popłynęło kilka pojedynczych łez, które chwilę później zamieniły się w potok, który swoją prędkością niszczył wszystkie bariery stojące mu na drodze. Opadłam na podłogę i oparłam się o świeżo malowaną ścianę, ale kompletnie się tym nie przejmowałam. Moje uczucia w końcu stały się dla mnie najważniejsze i ból skrywany gdzieś wewnątrz, ujrzał światło dzienne i pokazał jak przerażająco silny był. Bo uczucia kumulowane przez lata rosną na sile, by w najmniej spodziewanym momencie uderzyć i pokonać człowieka swoją mocą. Ja czułam się przegrana. Poległam i nie potrafiłam podnieść się z krwawego pola bitwy, które ja sama zbudowałam. To była porażka największa ze wszystkich w całym moim życiu. Porażka, której każda pojedyncza cegiełka została ustawiona tylko i wyłącznie przez moje ręce. Od pierwszej warstwy fundamentów po wstawienie okien. To właśnie przerażało mnie najbardziej i ten strach ujrzał w moich oczach Lucas, kiedy tylko stanął w progu pokoju, w którym przebywałam. W jego oczach kłębiło się tysiące pytań a ja kolejny raz nie byłam gotowa odpowiedzieć na żadne z nich. Wyciągnęłam w jego kierunku jedynie dłoń i rozpłakałam się jeszcze bardziej. Nie minęło kilka sekund, a on przytulał mnie do swojego ciała i powtarzał jak modlitwę, że będzie dobrze. Nie będzie. Nie mogło być. Nie miałam na to żadnej nadziei. To była moja meta. Ostatni raz chwyciłam zaproszenie i wiedząc, że obserwuje każdy mój ruch, przejechałam jeszcze raz po wygrawerowanym na czarno imieniu i nazwisku swojego brata, pragnąc przekazać mu jak ważne przesłanie ono w sobie kryło.

/

-Dlaczego nigdy nie interesowała cię moja przeszłość?

Nie miałam pojęcia ile godzin przeleżałam w swoim łóżku, ale kiedy tępy ból w mojej czaszce ustąpił, już dawno zapadł zmrok. Uniosłam się do pozycji siedzącej i nieobecnym wzrokiem wpatrywałam się w pustą przestrzeń. Tak, czasami pozwalałam sobie na chwilę zapomnienia i popłakiwałam w kącie przez dokładnie dwie minuty myśląc o przeszłości, ale później unosiłam głowę do góry i powtarzałam sobie, że liczy się to, co jest teraz i tutaj. Tamtego dnia jednak, moja mała tajemnica wyszła na jaw i nie trwała jedynie kilku minut. Trwała kilkanaście godzin i musiała się spotkać z oceną innego człowieka. Tak, Lucas. Przez dwa lata związku nie pozwoliłam mu się poznać od strony płaczliwej beksy, która ma jakiś bagaż doświadczeń, aż nagle w kilka sekund obraz mnie w jego oczach drastycznie się zmienił. To nie był odpowiedni czas na dzielenie się swoimi tajemnicami, ale przecież nie mogłam już dłużej czekać. Dlatego zadałam mu te pytanie. To miało pokazać, że zaczynamy rozmawiać na poważne dla mnie tematy.

Lucas obserwował mnie uważnie i lekko uśmiechnął się, kiedy usiadłam obok niego na kanapie w salonie i przerwałam uciążliwą ciszę. Szybko wyłączył telewizor i uniósł się do pozycji siedzącej. W ręce trzymał talerz z niedojedzonym makaronem, a mi przypomniało się jak bardzo byłam głodna. Ból brzucha wzmocnił się na samo wspomnienie tego, jak ten człowiek wyśmienicie gotował.

-Naprawdę myślisz, że nigdy nie interesowała mnie twoja przeszłość? – Zadał to pytanie tonem, który sugerował, że niedowierza w to, co mówi. Później złapał mnie za prawą dłoń i zmusił do uniesienia wzroku na jego twarz.

-Nigdy nie zdawałeś mi żadnych pytań na ten temat.

-Ingrid, nie zadawałem pytań, bo wiem, że każdy ma swoją przeszłość, z którą najpierw sam musi się zmierzyć, żeby być w stanie powiedzieć o niej drugiej osobie. Ufałem ci i wierzyłem, że kiedyś w końcu ten moment nadejdzie, bo cholernie obchodzi mnie twoja przeszłość. – Uśmiechnął się delikatnie z tym swoim wrodzonym cwaniactwem i uniósł przekonująco brew. To chyba był ten gest, który pokochałam w nim najbardziej. Pokiwałam twierdząco głową. – Niecodziennie spotyka się na swojej drodze dziewczynę, która nosi nazwisko jednego z najlepszych skoczków narciarskich na świecie, ale jednocześnie nienawidzi tej dyscypliny z całego serca. Dziewczyny, która nie utrzymuje kontaktu z nikim ze swojej rodziny, a w swojej książce telefonicznej ma tylko cztery numery. I w dodatku jest najlepszym psychoterapeutą w kraju, ale sama jest tak pokręcona, że przez dwa lata nie potrafiłem jej rozgryźć w ani jednym procencie. Kochanie, naprawdę jesteś wybitna.

-Moje nazwisko to nie przypadek.

-Wiem. – Odpowiedział z automatu i znów się uśmiechnął. Lucas taki właśnie był – wiecznie uśmiechnięty, piękny, przystojny i niezwykle pociągający. Potrafił obrócić każdą sytuacje w coś dobrego i bez trudu sprawiał, że ciężkie tematy stawały się łatwiejsze do omówienia. Z nim wszystko wydawało się łatwiejsze. – Ale mam ogromną nadzieje, że nie spełnią się moje najmroczniejsze wizje i nie jesteś mężatką z kilkuletnim stażem i dzieckiem na koncie.

-Nie mam dziecka. – Próbowałam się uśmiechnąć, ale na sto pięćdziesiąt procent na mojej twarzy pojawił się krzywy grymas. – Nie mam też męża. – Przejechałam kciukiem po jego dłoni, próbując zebrać w głowie myśli. Nie wiedziałam w jaki sposób ubrać w słowa informacje, które chcę z siebie wydobyć, więc starałam się przedłużyć tę chwilę najbardziej jak tylko się da. Przymknęłam na chwilę powieki i przełknęłam ślinę. Oczy zapiekły od nadmiaru emocji, znów byłam bliska płaczu. Jednak nie mogłam się poddać. Nie w takim momencie. – Ale mam brata, którego zdradziłam w najokrutniejszy z możliwych sposobów.

when you feel my heat / look into my eyes / it's where my demons hide / it's where my demons hide / don't get too close / it's dark inside / it's where my demons hide / it's where my demons hide

-Co to znaczy? – Jego ton był łagodny. Nie krytykował mnie ani nie oceniał przed zbliżającą się katastrofą, którą miał niedługo poznać. Po prostu słuchał.

-Nie wiem jak to wytłumaczyć. – Jęknęłam i ukryłam twarz w dłoniach. – Nawet nie mam pojęcia jak i kiedy tak naprawdę to wszystko się stało, dlaczego, po co. – Ciągnęłam dalej, chociaż doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że najzwyczajniej w śmiecie bredzę.

-Nigdy nie lubiłam skoków. – Szepnęłam, czując gorącą łzę, która spłynęła po prawym policzku. – Szczerze ich nienawidziłam. Gardziłam nimi. Thomas za wszelką cenę próbował zarazić mnie tą swoją miłością, ale w końcu chyba zrozumiał, że to nie ma żadnego sensu. Dlatego, kiedy nagle zaczęłam się nimi interesować, on oszalał. Zaczął zabierać mnie na każdy konkurs, tłumaczył zasady, a ja nie miałam serca mu powiedzieć, że to nie jego zasługa. – Uniosłam wzrok i spotkałam się z zaciekawionym spojrzeniem Lucasa. Mój głos wypełnić się goryczą. – Że to nie on nauczył mnie wszystkich reguł, że to nie dla niego przychodziłam pod skocznie, że to nie z jego sukcesów się cieszyłam.

-Na początku nie wiedziałam, że robię źle. Myślałam, że to tylko dobra zabawa. Może coś jakby łapanie najświeższego powietrza do wykonania oddechu. Chwytanie okazji. To wszystko wydawało się takie nowe, fajne, ekscytujące. Aż w końcu doszłam do momentu, kiedy przejrzałam na oczy i zrozumiałam, że nie ma już odwrotu.

Zamilkłam. Nie dlatego, że moja historia dobiegła końca. Po prostu nie wiedziałam co mogłabym powiedzieć dalej. Kiedy zaczynałam myśleć o tym w tamtym momencie, wszystko wydawało mi się takie błahe, moje problemy stawały się śmieszne i wyimaginowane. Ja jednak nie potrafiłam z tym żyć. Nie potrafiłam przejść obojętnie obok faktu, że wplątałam się w chorą relację z największym wrogiem mojego brata, człowieka, który całe życie stał za mną murem i naiwnie wierzyłam, że Gregor jest dobry i coś do mnie czuje. Jak mogłam być tak głupia, że uwierzyłam, że mogę cokolwiek dla niego znaczyć, a Thomas wybaczy mi tę zdradę i przytuli ze wsparciem, życząc szczęścia i pogody ducha? Ja, która zawsze wszystkim powtarzała, że rodzina w życiu jest najważniejsza, więzy krwi mają ogromne znaczenie. To wszystko z perspektywy czasu wydawało się tak śmieszne, że nadawało się na scenariusz na jakąś wyjątkowo marną komedię.

Wiele razy zastanawiałam się czy Thomas by mi wybaczył; czy gdyby usłyszał jak to wszystko wyglądało z mojej perspektywy kilka lat temu, uścisnąłby mnie czule i poklepał po ramieniu, mówiąc, że nie ma mi tego za złe? Czy powiedziałby wtedy, że doskonale zna Schlierenzauera i wie do czego jest zdolny, a ja padłam jedynie ofiarą jego uroku, czułych słówek, słodkich uśmiechów i rozpalających gestów? Oczywiście to nie jest tak, że twierdziłam, że jestem bez winy. Byłam winna, być może nawet bardziej od samego Gregora. Być może mój brat by mi wybaczył. Ale wszystko przekreśliła moja ucieczka, milczenie i udawanie, że nie ma na tym świecie ludzi, którzy przejęliby się moim zniknięciem. Takich rzeczy się nie wybacza. Nie zrobiłby tego nawet człowiek o najbardziej dobrodusznym sercu. I ta myśl przerażała mnie najbardziej. Bo wtedy mogłam jeszcze wypierać z głowy ten najgorszy z możliwych scenariusz. Ale gdybym zadzwoniła i powitałby mnie ten mocny i wypruty z uczuć głos, po prostu nie dałabym rady. Mój świat rozpadłby się u podstaw. Życie w niewiedzy było lepsze.

don't wanna let you down / but I am hell bound / though this is all for you / don't wanna hide the truth

-Kto to był?

Wzdrygnęłam się. Rozejrzałam się po przyciemnionym pokoju, który oświetlała jedynie wysoka lampka ustawiona w rogu i zrozumiałam, że odpłynęłam myślami gdzieś naprawdę daleko. Spojrzałam na Lukasa i dopiero wtedy dotarł do mnie sens zadanego przez niego pytania. Zmrużyłam lekko oczy i odwróciłam wzrok na ramki, które wisiały krzywo na ścianie.

No bo co takiego mogłam mu powiedzieć? Słuchaj, to Gregor Schlierenzauer, na pewno kojarzysz gościa, przecież czasami przyłapuje cię na tym, że oglądasz potajemnie skoki, chociaż nigdy nie zabroniłam ci robić tego oficjalnie. Wychodzę wtedy szybko z pokoju, jeszcze zanim usłyszę jakiekolwiek słowo ze strony komentatorów, ale Austriacy muszą sobie chyba radzić wyśmienicie, bo chodzisz później rozpromieniony cały wieczór. Być może tę radość wywołuje właśnie największa porażka mojego życia, być może jest to starszy z rodzeństwa Morgensternów. Po prostu nie mogłam tego powiedzieć. Nie teraz. Nie było takiej opcji.

-Okej. – Uniósł do góry ręce w geście poddania. – Nie było pytania.

-Lucas.. – Przejechałam dłonią po jego gładkim policzku i zmusiłam do popatrzenia sobie w oczy. – Przepraszam. Obiecuje, że ci powiem. Ale nie dzisiaj. Ani nie jutro. Kiedyś. Okej?

-Okej.

-Okej.

Momentalnie odetchnęłam z ulgą. Uśmiechaliśmy się do siebie jeszcze przez kilka sekund, a później usiadłam obok niego, przykryłam nas kocem, który leżał obok i zaczęłam jeść makaron, który znajdował się na talerzu, nienależącym do mnie. Ostry kurczak delikatnie podrażniał moje kubki smakowe, sprawiając, że potrafiłam skupić się na czymkolwiek innym niż nieznośna świadomość, że nie potrafię być w stosunku do niego zupełnie szczera. Że nigdy nie byłam z nim do końca szczera. Że prawdopodobnie już zawsze będę mieć przed nim jakieś tajemnice.

-Powinnaś iść na ten ślub. – Zaczęłam wolniej rzuć makaron, który znajdował się w moim gardle i popatrzyłam na niego z przerażeniem. – Oni no i tak się pobiorą. Czy tam będziesz, czy cię tam nie będzie. A nigdy nie wybaczysz sobie, że nie pojawiłaś się na weselu własnego brata. Czy to nie jest idealna okazja, żeby zacząć wszystko od nowa?

To jasne, zdawałam sobie z tego sprawę. Przecież nikt nie będzie uzależniał najważniejszych życiowych decyzji od humorków kogoś, kto X lat temu postanowił spakować walizki i wymazać przeszłość ze swojej świadomości. Nie wiedziałam nawet czy druga strona nie postanowiła postąpić identycznie: czy zostały po mnie jeszcze jakiekolwiek pamiątki, wspomnienia; czy miała jeszcze swój pokój; czy mój pies dożył spokojnej starości; czy mój dom rodzinny wciąż zamieszkiwali państwo Morgensternowie. Wpatrywałam się w ścianę przed nami i niedowierzałam w jak wielkie bagno się wpakowałam.

-Uciekłam pięć lat temu. – Szepnęłam. – Po prostu zniknęłam z ich życia. I mimo że o niczym nie marzę bardziej niż o spotkaniu ze swoją rodziną, nie potrafię.

Odłożyłam pusty talerz na stół i oparłam się o tors Lucasa, przymykając powieki. Cisza, która nas otaczała była niczym haust wilgotnego powietrza w najgorętsze dni lata. Leżałam, wsłuchiwałam się w nasze spokojne oddechy i powoli odpływałam. Byłam koszmarnie wycieńczona, głowa pulsowała mi delikatnym bólem. Minuty mijały, powoli zlewając się w godziny. Zasypialiśmy.

Obudziłam się nad ranem. Słońce zaczęła wdzierać się do pomieszczenia przez luki w roletach, oświetlając delikatnie wnętrze. Przetarłam twarz dłonią by dowiedzieć się, że była lekko opuchnięta. Rozmasowałam kark, żałując spania w niewygodnej pozycji i wstałam. Drogę do sypialni pokonałam na palcach, starając się nie obudzić mężczyzny, który został na kanapie w salonie. Moje próby okazały się jednak bezużyteczne, bo kilka sekund później drzwi na balkon zamknęły się za mną z głośnym hukiem i nie musiałam być jasnowidzem, żeby wiedzieć, że obudziłam połowę mieszkańców bloku. Zapaliłam papierosa i zaciągnęłam się dymem, który delikatnie podrażnił moje wnętrze. Paliłam rzadko. Nie sprawiało mi to jakiejś uzależniającej przyjemności.

I nie wiem, co mną kierowało. Impuls? Zwykłe otępienie? Czysta naiwność? Ale dokładnie dziesięć sekund później wpisałam na klawiaturze telefonu ciąg dziewięciu doskonale znanych mi cyfr, nacisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam go drżącą dłonią do ucha.

Teraz albo nigdy. Albo wygrywamy i wznosimy się do gwiazd, albo przegrywamy i upadamy z dziewiątego piętra.

Którą drogą podążymy my?

your eyes, they shine so bright / i wanna save that light / i can't escape this now / unless you show me how

___________

Właściwie pogodziłam się już ze świadomością, że ta historia to największa pisarska porażka mojego życia i przeceniłam swoje możliwości. Wczoraj jednak coś się zmieniło. Niekoniecznie wiem co. Po prostu po prawie rocznej przerwie włączyłam Worda, "Demons" i wyszło to wyżej. Dlatego nie tracę czasu, dodaję rozdział i lecę pisać następny. Bo cokolwiek to jest, niech będzie ze mną jak najdłużej. Kocham was, ściskam i całuje.